می نویسم جهالت و دستی،می نویسد هنوز پابرجاست

زنده در گور کردنِ مظلوم، گوییا رسم و عادت این هاست


می نویسم غریبی و آهی، بر دل شعر می نشیند باز

کام خشکیده ی منا ای کاش،بارش ابر را ببیند باز


تشنه ی پول و بنده ی نان اند،این جماعت که خادم حرم اند

بی شک عمری ست این جماعت با،اهل کاخ سیاه هم قدم اند


میهمانان قلب ما امروز،دیگر هستند میهمان خدا

تا ابد جاری است در تاریخ،خون سرخ مهاجران خدا


چشم باران به راهِ حاجی ها، خیره مانده ست و سخت بی تاب است

این چه سِری است؟این چه تقدیری ست؟آخر هر مصیبتی آب است


تشنگی و عطش عجین شده بود،با هوای محرم امسال

چقدر جان گداز و گویا بود،روضه های محرم امسال


می نویسم عطش...حرارت...آب...،این مکان کربلاست یا مکه؟

می رسد آن زمان که می سازیم، حرمی از مدینه تا مکه...