در کوچه همی دیدم ،یارم قدحی در دست                    ناخورده خطا کردم ،ناگه بشدم من مست

چشمان سیه رنگش نور از همه جا بردش                  بودم پی اسرارش ناگه قدحم بشکست

بر ما نظری کردش هوش از سر ما بردش                  ساکت شدم از کارش دیدم که نوایی هست

بنماید همه مویش حیران شدم از بویش                    گفتم بروم سویش  گفتند برو ای مست

اشعار خوشی کفتش محزون شدم از شعرش          کم کرردم از آن رویش اشعار مرا بگسست

ناز و طربی کردش جانم دل او دیدش                       مست بودم از این کارش تا دست به پایم بست

وز هیبت والایش زان طر پریشانش                          گفتم بشوم کورش گفتند برو زود هست

از لولوء رخصارش عالم بشدند سحرش                   در حسرت دیدارش جانم ز بدن برجست

آواز خوشی دادش عاشق شده ام خویش              جانم بدهم کویش نا جان و جهانی است

ای شاعر جلفایی مخفی نکن اسراری                   برگوی از آن یاری تا خون به بدن جاریست