اندیشه ی ما با دگران جوی ندارد                      یاس دل ما رخصت آن بوی ندارد

هر آنچه بر آید ز دل از تکه کلامم                        گویم چو دلم بهر ریا سوی ندارد

این گفته ی من بهر تو آن تحفه ی ریز است       نادان کچلی قیمت آن موی ندارد

گر سخره بگیری به من از گفته ی خویشم         غمگین مشوم چون سخنم روی ندارد

تا کی به خطا گوش به اسرار ببندی                  امید که دانی ره تو سوی ندارد

حسرت مخور از گریه ی آن ابر ندامت                گویند که خود کرده ره گوی ندارد

بیچاره همیشه ز هوا جیغ برآرد                         آن قلب همایی که دری روی ندارد

جز آن در امید که از بهر حقایق                          دربار حسد بر سر آن گوی ندارد