گفتی سکوت را بشکنم و آنوقت
باید که بشنوی ز لبم: مادر
این آخرین شکستنی ات شد،
دنیای غصّه، غصّه ی بی آخر
 
مادر سکوت ِ روز و شبم را مُرد
در هق هق ِ مداوم و آهسته
مادر که رفت روز و شبم یعنی:
یک انجماد ِ ممتد و پیوسته
 
سردم، شبیه سنگ ِ مزارت سرد
افتاده ام به پای مزارت زرد
پاییز زرد ِ زرد و زمستان زرد
رفتی و بی تو باغ و بهارت زرد
 
قلبم گل ِگلایل ِ بی رنگیست
که پای خاک ِ سرد ِ تو جان داده
قلبی که روی سنگ تو حک کردم
قلب ِ مرا گرفته / تکان داده
 
تقدیر ِ من همیشه همین بوده
در ازدحام ِ مرگ و فراموشی
عادت به روزهای پر از تشویش
عادت به لحظه لحظه ی خاموشی
 
هر پنج شنبه چشم ِ تو در راه است
دریک بهشت ِ گمشده ی مغموم
هر وعده در کنار تو می آیم
با شمع و عود و یک گل پر مفهوم
 
قرآن و رحل و مهر ِ نمازت را
با بغض روی خاک ِ تو می چینم
این مهر بوی روی تو را دارد
بعد از خدا تو مذهب و آیینم
 
مادر خدای عشق، خدای درد
دنیا همیشه پیش ِ تو کم آورد
گرچه نبود در خور و در شأنت
بگذر از این قصور، بیا، برگرد
 
این پنج شنبه حال بدی دارم
وقتی که دیدن ِ تو میسّر نیست
گل های روی خاک تو می فهمند
پژمردگی ِ لحظه ی، مادر نیست
 
سراینده:آمنه نقدی پور
 ۱۰/۸/۹۱
-------------------------------
آخر نوشت:
مادرم در تاریخ ۲۱/۷/۹۱ آسمانی شد.