ول کنی یارانه را از هر طرف در می‌رود
گه هدفمندانه، گاهی بی هدف در می‌رود
مزّه‌ی آن کام را شیرین نکرده کاملاً
از دهانِ بزبزی ناگه علف درمیرود
مثل اینکه بچه لولو دیده باشد نصفه‌شب
غم که وارد می شود، شور و شعف درمی رود
غصّه عین مُحتسِب در بزمِ شادی می‌رسد
زَهرۀ نی می‌درد، زِهوارِ دف درمیرود
گوشِ دولت تا یکی در، وآن دگر دروازه شد
حرف از این سو می‌رسد،از آن طرف درمیرود
در نهادی پاچه‌خاری چون دکان وا می‌کند،
صدق از آنجا با صد افسوس و اَسف درمیرود
حرف‌حق در سینه محبوس است، اما ناگهان
یک‌شب از این مَحبسِ پر تاب و تف درمیرود
(خود نمی‌داند که خواهد شد به طوقی پای‌بند
دُرّ غلتان چون ز زندانِ صدف درمیرود!)
می‌رود نوبت بگیرد بهر عرضِ انتقاد
حکمِ جلبش می‌رسد؛از توی صف،درمی‌ورد
*
اسبِ مضمون در خیال من چموشی می‌کند
بعد از اینکه می‌بُرد از بنده کف، درمیرود
تیر مضمون‌های بی‌ربط مرا بنگر که حال
از کمانِ طبعِ بنده بی‌هدف درمیرود!
می‌رسد تا شعرِ لوسش را بخواند «بوالفضول»
بعد از اینکه کرد وقتت را تلف، درمیرود!
(روزنامه جام جم_14 دی 94)