اشتباهم بود  در بی را هه کس را نیست راه

  سادگی کردم که بُردم پای در جشن گناه

 سالها انگار   در رنگ خطا  جوشیده ام

  کی به صابون دغل بر چیده شد رنگ سیاه

 چشمِ شب چشمِ تماشای مرا تسخیر کرد

رنگ ها در شب ، همه یک رنگ آِمد در نگاه

بخت،  کج افتاد،  من  دیدم دگرگون نقش را

گر نه کی ساز محبت می زدم در قتلگاه

  دانه بودآن دام ، مثل دانه ی سیب بهشت

 با سَر افتادم  فرو از پشت بام بارگاه

 عقل را گم کرده ام  دل  راکجا پیدا  کنم

  خود نمی دانم چه باشد چاره ی این اشتباه

 هیمه ی آتش فشانِ  نیمه ی خود  گشته ام

 هیچ خاموشی  ندارد  شعله از شب تا پگاه

 نیستم نومید در میدان و میتازم به خویش

شایداز زخمی خریدارم شود چشم گواه

 چشم را با اشک میشویم که روشنتر شود

   آری  آری مرکز نوراست این خال  سیا ه