تا کـــــه نقـــــشی بر درختـــــی یادگــار انداختیم

خویـــــش را بیهـــــوده از چشـــم بهار انداختیم

از چه می نالیم اگـــر  نابارور باشــــد درخت  ؟

چون به دست خویشتنش از برگ و بار انداختیم

غنچه تا لب باز کــــــرد و مثل گل پژمرد و مُرد

نعـــــش او را وای مــــــا در پای خــار انداختیم

باز می گـــــردد مگر چیزی که رفت از دست ما

گونه ها را گـــــر به ناخــــــن ها شیـار انداختیم

گر چــــه باران را دریــغ از کشتزاران داشت ابر

بیخــــــود امّــــــا داس هامــــان را کنار انداختیم

ریسمـــان را قــــوّتی گـر بود ، بود از قــُوتِ مو

وای مـــــوئی را به غفــــــلت از شمــار انداختیم

بر مگر مــی آیـد از بهــــلول عاقـــــل هیچ کـار 

چـــــون جنـــــون عشـــق را از اعتبـار انداختیم

مهـــــره ی مـــــاری نمی آمد به دست ما چرا ؟

بنـــد انگشـــــتی اگــــــــر در حلـق مار انداختیم

یاس ها از یأس ما سر خورده می گشتند ، وای

آفتـــــی بود ایـــــن که ما بر کشـــتزار انداختیم

روزگار امّـــــا نمی خــــــندد مگـــر بر ریش ما

تف اگــــــر از غیـظ خــود  بر روزگار انداختیم