برق ِ چشمان  پلنگان   در نگاه  ماه ریخت
آسمان چرخی زد و در پای این  درگاه  ریخت
 
سمت ِ   قاب ِ  پنجره چشم افق  تا سجده کرد
یاس ِ گلدان عطر خود را تا  افق  نا گاه ریخت
 
لا به لای گیسوان  شب   فراتر رفته  بود
چون پریشان شد  نسیمش  فرصتی کوتاه   ریخت
 
در فراز و در نشیب ِ چرخ بازیگر شبی
آن قدَر  لرزاند  دستم را  که دل در راه   ریخت
 
حس بی پروایی ِ  ناب زلیخا  ماندنیست
این چنین شد عشق ،  پوسف را به کام ِ  چاه  ریخت
 
زیر لطف ِ پوستین  ِ شب خدا را سجده کرد
هوی درویشی  که در  قاب دلش  الله  ریخت
 
پلک زد مهتاب  ، در چشمان خواب آلوده ای
غمزه اش  خورشید را در   شعله  های  آه ریخت
 
اکرم بهرامچی