از ارتفاع ِ پل شیرجه بروی
وسط ِ راه تخته سنگ ها
خودشان را نشان می دهند .
یک ، دو ... ده ... تورپ !!!
_ : « اُ ه این هندونه هم پوک در اومد…  لعنتی ! »
امّا از رنگ ِ قرمز می توانی
برای شیر ِ آب ِ گرم استفاده کنی
تا یک استکان ِ چای
حضور ِ همیشگی ِ زن را
بدون لکه هایی که به قهوه ای می زند
روی پاهایت به ثبت برساند .
... احتمالن انفجار ِ عجیبی پیش روست ،
هنوز پشیمان نیستی وُ
تخته سنگی که برخورد با آن دلخراش تر است را
انتخاب می کنی ...
_ : « راستی این جنگل کجا می رود ؟ »
_ : « تا نیمه های راه دنبالش رفتند
تصمیم نداشت جایی برود
امّا می گفتند دَم کرده
ممکن است هوس ِ آب تنی در خزر
 به سرش خورده باشد »
_ : « این چه وقت ِ جوش آوردن بود ؟ »
ختنه ی ِ بچه که عقب بیفتد
هزینه ی ِ یک حوض
که طول و عرض و ارتفاعش را
باید چند وجب بزنی
روی ِ آپارتمانت کشیده می شود .
_ : « حالا حتمن باید یک تخته سنگ را بپسندی ؟
نمی شود یک بار هم سنگ ... »
_ : « نه ... نه ... نه ...
دیگر تمام شد
برنمی گردم
فقط سنگ قبرم را کسی انتخاب نکرد »
_ : « کات ... کات ... کات ...
چی شده بچه ها ؟
دیالوگ ها را درست نمی گویید ؟
بریدید ؟
خب بازی را نگه دارید تا بعد ... »
                  


بیستم فروردین یک هزار و سیصد و هشتاد و چهار / استان مازندران _ شهرستان نوشهر