ماشاء الله در این ورای صد سالگی ( و باز هم ماشاء الله ! کور شود چشم حسود ! ) چه زیبا عاشقانه میسرائید . * بهشت موی سپیدت مرا به برف کشید به روزه های نگفتن مرا به حرف کشید چه کرده ای تو که چشمان یار بی سو شد ندیده قطره باده گمان به صرف ! کشید می بینید استاد که بنده ی کوچک را بر سر ذوق و شوق آوردید . شعرتان شعر تر ؛ مهرتان افزون یارتان در بر ؛ چشم ما بردر ... تا به شعر دگر .