زلف بر باد ندادم که کنی ارشادم
شده ام تلخ مبادا که شوی فرهادم

گاه مانند پری دیده شوم گاهی دیو 

گفته بودم که اسیر مرض اضدادم 

مژده دادم به دلم غصه به پایان آمد 
آمد آن مونس شمشاد قد هم زادم 

من که چون بلبل سرمست غزل خوان بودم 
به وفا بر سر عشق تو ز پا افتادم 

گوش من می شنود آینه را می بینم 
خسته از هر چه سکوت است پر از فریادم 

این همه طعنه چرا حرف دلم بسیار است 
به غریبانه ترین اشک شب میلادم 

شعر من قصه ٔ پر غصه ٔ قربانگاه است 
من به خونخواهی عشق و دل خود جلادم 

بی خیالم نشد این مصرع حافظ آخر
« من از آن روز که در بند توام آزادم »