عظم الله اجورنا و اجورکم باستشهاد امامنا الجواد علیه السلام



كبوترانه نگاهش به سمت بالا بود
سفر براى دل خسته اش مهیا بود

كبوترى كه فقط شوق پركشیدن داشت
میان خانه خود هم غریب و تنها بود

خزان، كنار نفس هاى او قدم مى زد
بهار، گمشده در چشم هاى دریا بود

چه حس و حال عجیبى دوباره باران داشت
كه سوز حنجره از ناله اش هویدا بود

نماز غربت خود را شكسته برپا كرد
 اگرچه یك دلِ سیر آشناى غم ها بود

در آن فضاى نفس گیر بى وفایى ها
كه انعكاس صدایش به حجره پیدا بود-

مراد اهل نظر ،لحظه هاى آخر را
میان بستر خود بى قرارِ زهرا بود

چراغ عاطفه با موج اشك روشن شد
نگاه ماه نهم ،سمت عرش اعلى بود

محمدمهدی عبدالهی