دیریست بی جواب ِچــرا های ِمن...چرا؟!!

در کوچه های ِ منتهی ی ِ خط ِ استـوا

پـارو زدم  تـمـام ِ تنم  را هـمـیـشه مــن

فــانــوس مـاه را بــه  کجـا  بــرده آبهـا

کی چشم ِ رودخانه دمـی ،مـی رود بخواب

تـا نـوشم از حــریــر ِتن اش، آفتاب را

عـمـری بـه تـیـغ فـاجعه گـــردن نهاده ام

ای  بـا صــدای زخــمی ِ گـلـپـونـه  آشنا

بــاران  درون ِ چشمه تیمم نـمـی کنـد!!

طاعون گـرفته وسعت ِاندیشه های مـا

بگذار تـا رهـا شوم از چله ی ِ کمــان

تــا آسمان هفتم پــــروردگـــار، ها!!!

زخـمـی تـر از  تمام ِ شکـاران  جنگلم

دستی بکش به زخم ِ پر و بال ِ من بیا

بگذار تــا عبور ِ تـو بـاور کـنـم شبی

پر کن مرا که خالی ام از دست ِ اعتنا

من سر به شانه های تو بگذارم و توهم

شرمنده کـن تـمـا م ِ شب ِ اشتیـاق را