هفده ربیع الاول
چاه زمزم به تیشه می کندو ازخدا ده پسرطلب می کرد
ارزوی غریب و دوری که جان او را پر از تعب می کرد
گفت عبدالمطلب انجا که نه پسر مال من یکی ازتو
دهمی نذر کعبه عبد ا...قرعه خورده به نام او ازنو
مرد و زن دوستداراو هستند طایفه داغدار و غمگین است
دختران و زنان و چشم ترمردن جای او چه شیرین است
عاقبت شور میکنند وقرار میشود قرعه ای در اندازند
دل دل اهل طایفه پیداست همه دلهای خویش میبازند
قرعه هر دفعه چون به نام اوست سرنوشتش عجیب می اید
بار اخر شتربه دام افتاد .بوی گلهای سیب می اید
مرد و زن بهره برده اند از نذر ده شتر کرده اند قربانی
در دلش اتشی به پا گشته صورتش مثل ماه نورانی
امنه دختر وهب بود و در قبیله نماد زیبائی
ان دو با هم شدند هم پیمان ازدواجی تک و اهورائی
مرد در راه  یثرب وشامات .زن پر از حس مادری گشته
روزها یک به یک گذشتند وزندگی شد به هِجر اغشته
امنه چشم درراه عبدا...مانده با بار شیشه در اغوش
خانه اش سوت و کور بود انگارزیربار فراق اوخاموش
روزوشب چونکه درد دل میکرد با جنین نهفته در بطنش
 روزی اخر جواب اورا داد ان جنین عزیز بازیگوش
دل دل امنه گرفت ارام. غم ودلشوره رفت  از یادش
در نبود پدر پسر امد چون طبیبی  برای  امدادش
اخر قصه کاشکی خوش بود.پدری ازسفر می امد باز
زندگی ستوده ی  کوچک گشته با داغ ودوری اش اغاز
کودکی بین راه و بابا رفت .شد یتیم وندید رویش را
لحظه ای در میان اغوشش .ذره ای مهرو عطر وبویش را
اولین داغ اخرینش نیست داغها با رسول خو کردند
بسکه تا روز اخرین خود را پیش چشم رسول رو کردند