دمی از حدود بدن در آ وُ چو طوطیان به سخن در آ
به مسیر جان قدمی گذار و ز عالم تو و من در آ

به مکاشفاتِ هوَاللَهی، بده دل به بادهٔ آگهی 
منِشین به ماتمِ کوتَهیّ و چو لاله‌ها به چمن در آ

همه دل به کف، همه جان به لب؛ پی دیدنش عجم و عرب
بِگُذر از این همه بوالعجب، ز غریبگان، به وطن درآ
 
غم این جهان، غم آن جهان، غم ماسوا، غم لامکان
غم ما و او، غم این و آن، به قدح بریز و ز تن در آ
 
پی جرعۀ نچشیده‌ای، پی منزل نرسیده‌ای
پی آهوی نرمیده‌ای، چو اویس شو، به یمن در آ

یکی از فضایل آینه، تویی و شمایل آینه
بنشین مقابل آینه، به خیال خام شمن در آ 

تو تلألویی ز جمال خود، تو شکوفه‌ای ز نهال خود
نرسی چنین به وصال خود، در این قفس بشکن، در آ
 
تو ز حال دل شده بی‌خبر، دلت آگه از خبر دگر
سخنان دل برِ کس مبر، ز قفس بپر، ز رسن در آ

تو که از عدم ندمیده ای، ز وجود هم ندمیده ای
«تو ز غنچه کم ندمیده‌ای، در دل گشا به چمن در آ»
***