آنجا کسی کنار لبت ارغوان نکاشت
قحط الرجال بود و گلی باغبان نداشت

هرکس به فکر خفتن و خوردن، هلاک خویش
گاهی نگاهکی به دل آسمان نداشت

پیرانه سر شکسته ز جام شب و گناه
وا مانده ایم و مستی ما را جوان نداشت

شاید که شهسوار دل انگیز دیوبند
فکری به غیر دادن جان یا امان نداشت

آری، حدیث تلخ شرابی است مردگیر
خوشتر از این پیاله شهی در جهان نداشت

ذبح دمشقی است و قیامی به رنگ خون
ققنوس در مقام تو آتشفشان نداشت

سرها نهاده اند به پابوس مقدمت
وین گرد خاکرفت به مدحت زبان نداشت

بر انقلاب تلخ اهورا عبور کرد
آن سرو قد که دلهره ارغوان نداشت

فرمود وامدار که هستید عاشقان؟!
پاسخ کسی به غیر: «تو صاحب زمان» نداشت

 و به پیشنهاد نجوا کاشانی بزرگوار:
در راه دوست کشته شدن عاشقانگی ست
نا عشق پا نداد ، کسی این گمان نداشت