هم قافيه
با دمشق
فقط عشق مي ايد
و ديگر هيچ
و تو را چه چيزي جز عشق
مي توانست راهي كند
اي خواهري كه
مادري میکنی براي عشق
شرط گذاشته بودی
وان روز زودترازهمه
خانمانت رارهاکردی
وبه راه افتادی
ودرکربلا
جوانانت را گفتی
تلخ باشد که
 فرزندان برادرم
شهید شده باشند
و
شما زنده باشید
قلب حسین {ع}
درسینه ی شما می تپید
وقلب شما
درسینه ی حسین
انگار
تیرها ونیزه ها
بربدن شماهم می بارید
دخترحیدرکراربودی
که پیغمبر حسین شدی
وداغش را
وپیغامش را
باخود
تاهمیشه های تاریخ
می بری
و
اكنون دمشق
عشق
و
زينب دوباره
درمیدان نبرد خیرو شر
وباز امتحان بشر
صدای انفجار و گلوله
وشیون زنان وکودکان
وشعله های اتش
و فریاد العطش
ودمشق
 داغ دار و شعله ور
اما عشق
به دمشق
سرازیرشد
تا هرگز...