هم طعم گز، هم طعم سوهان می دهد
از اصفهان تا قم لبت جان می دهد
امواج موهای بلندت در هوا
بر بادهای خسته جریان می دهد
اردیبهشت دامنت را که نگو
بوی گلاب ناب کاشان می دهد
لبخندهای صورتیت انگیزه ای
بر قهوه های سرد فنجان می دهد
دریا به نهر پرخروش چشمهات
دریادلانه قول مرجان می دهد
حتما خدا با دستهای سبز تو
بر دشت های تشنه باران می دهد
مانند چرت ناقصی ظهر بهار
عشقت نشاطی بر تن مان می دهد
در این حوالی یک نفر عاشق شده ست
خورشید را دست درختان می دهد

پوریا بیگی