تو حس لطیف غزل و غنچه ی یاسی

بایست که از وسوسه ی دل  بهراسی

پیداست که نه حوصله داری و نه عادت...

وارد شوی از گوشه ی چشمت به معاصی

محکوم تو بودم به گناه هوس بال...

بالی که تلنگر زده بر من نپلاسی

با این سر و وضعی که من غم زده دارم...

باید که تو هم چهره ی من را نشنا سی

می لولم و می مانم از این پس به درونم

در پیله ندارم هوس هیچ تماسی

تو روح من و جسم من و آتش جانی...

با خود به کجا می بری ام شعله ی عاصی...!؟

من کیستم آخر تو بگو آینه ی من ...

آشفته نموده است مرا پرت حواسی

http://sabzevar-sher.persianblog.ir/