تقدیم به جانبازان شیمیایی و اعصاب و روان و همسران گرانقدر ایشان که یک عمر با دردهای ایشان نفس کشیده اند از جمله پدرم که این روزها حال مساعدی ندارد .....

((این قصه ، قصه ی مردی دلاور است ))

پروانه ای به دیدن دیوانه می رود ، دیوانه نیست از همه عشاق سر - تر است

مرغی دوباره توی قفس زجر می کشد ، مرغی که در توهم دریا شناور است

می سوزد از درون خودش رو به ماهتاب ، مرفین هم جواب دلش را نمی دهد

از بس که میله بر سر او بوسه می دهد ، افتاده است روی زمین دور آخر است

بازی تمام نیست دوباره بلند شو ،..سردار جبهه نیست مگر روی سنگ فرش ...!

داری دوباره هم قدم صبح می شوی ، درس بهار را نفست خوب از براست

مثل پرنده نه ...تو پری نه ....فرشته ...نه ، حلاج را دوباره سر دار می بری

از فکه و شلمچه و چزابه ....

                              چشمهات :

                                         گل می دهد ولی چه گلی ..........

                                                                            زرد و پرپر است

اعصاب خُرد و خط خطی ات را به من بده ، شعر مرا به خط مقدم روانه کن ...

درسینه ات تراکم خردل غریبه است ، بیرون بریز درد دلت را  معطر است

سقای کربلای یکی یا 2 و 3  ای ...لب تشنه ای هنوز  ولی غنچه داده ای

در آتش و عطش که تبسم نمی کنند.....! یک بوسه از کبودی لبهات نوبر است

بابا ببخش بچه ی تو  ناخلف شده ، مثل تو پاک نیست ...به کلی عوض شده

بابا ببخش عرضه ندارد شبیه تو ...هرچند در مرام به ظاهر قلندر است

مادر دوباره زخم تو را درد می کشد ، پروانه وار بر سر بالینت آمده ...

هی اشک پشت اشک دعاهای بی ثمر ...در انتظار معجزه از نوع دیگر است

تا انتهای کوچه ی چشمت دویده ...نه ؟! پرواز را درون نگاه تو دیده ...نه ..؟!

شاید به تو اجازه ی پرواز داده اند ...؟درچشم هات لرزش بال کبوتر است

جیغی بلند تا ملکوت خدا رسید ...آژیرهای ممتد یک آمبولانسِ دیر...

دیگر پدر نبود و فقط عکسهای او...می خواند : چهره چهره ی مرغی سبک پر است

http://sabzevar-sher.persianblog.ir/