مي ريخت از لحن مادر، سوز غريبانه دل:

"جانا عزيزي تو ما را، اي نازدردانه دل



جانت عزيز است ما را، اما ز جان تو جان تر

مهري كه از دين و ميهن، داريم در خانه دل



آنك كه آن دشمن دون، آورده بر ما شبيخون

وقت است امضايي از خون، بر عهد مردانه دل"

 

**

مي رفتي و بانگ مادر، پيچيده در گوش جانت

ايمان در رخ عيانت، گنج نهانخانه دل



مي رفتي و از نمازت، جوي مناجات جاري

مُهر تو از تربت عشق، تسبيحت از دانه دل



در شطّ شور حسيني، گم كرده انگشتر جان

در خُمّ خمر خدايي، افتاده پيمانه دل



شوق رهيدن پريدن، آتش به بالش فكنده

پرپر زنان سينه ات را، مي كوفت پروانه دل

 

**

خمپاره بيهوش سويي، خون مي زند جوش سويي

تنها شكسته سبويي، مانده ز ميخانه دل



"برگرد، برگرد" گويان، رفتند آن اوج جويان

تو ماندي و بال بيجان، خشكيده بر شانه دل



هرچند بال تو مجروح، هرچند پاي تو بي روح

كش كش كشاندي خودت را، تا بام كاشانه دل



با طاقتي كه نبودت، خوش بود سير صعودت

يك دست بر دوش ديوار، يك دست بر شانه دل



يك چند ماندي ز ياران، خود را رساندي به ياران

بُعد زمان و مكان نيست، در سیر رندانه دل



افتان و سوزان و خيزان، دزدانه راهي گشودي

"رندانه آخر ربودي، جامي ز خمخانه دل"

**

شرحي از آن جان عاشق، ثبت است بين حقايق

"خونين چو برگ شقايق، شيرين چو افسانه دل"