سرخ است هوا، سرخ تر از خون سر تو
باد است که آتش زده در زلف تر تو
آب است که هرگز به لبانت نرسیده
رود است که جاری شده از دور و بر تو
خورشید همان داغ عظیمی ست که یک روز
برخاسته با اذن خدا از جگر تو
کردند جهان را به غم عشق گرفتار
هفتاد و دو پروانه ی آتش به پر تو
از روز بلندت چه بگویم سر بی تاب؟
از ظهر و غروب و شب و وقت سحر تو
ای بر سر نی مرثیه خوان غم عالم
ای خون خدا ریخته از فرق سر تو
بس تیر که می آمد و بس تیغ که می خورد
بر گردن و پیشانی و دست قمر تو
بالای سر ماه رسیدی جگرت سوخت
از ناحیه ی درد، دو تا شد کمر تو
می رفت که طوفان بشود در اقیانوس
وقتی که زمین خورد ز اسبش پسر تو
داغی ست که در سینه ی ما سرد نگردد
داغ نفس سوخته ی شعله ور تو
با تلخی دنیا فقط اینگونه توان ساخت
با صرف حدیث از دهن نی شکر تو
از شعر به جز چشم تو من هیچ ندانم
از روز ازل بود دلم در به در تو
محتاج به چیز دگری نیستم ای دوست
غیر از نظر لطف خدا و نظر تو