در هجوم تگرگ و توفانت مثل شب زوزه می کشیدم من
با تمام دلی پُر از احساس در شب و کوچه می دویدم من 

چه قَدَر آسمان عمق دلت ،تیره وپُر ز ابر تاریک است 
کوچه ها لحظه لحظه می شکنند ، چه قَدَر عرض کوچه باریک است   

با دلی غرق خون و دل شوره ، پشت پایت قدم قدم گشتم 
هرچه را پشت در نهادی تو ، میگذارم دوباره بر پشتم 

شده ام جغد این خراب آباد ، یا طلسمی شبیه یک کرکس
چشم تو خون به جان من می ریخت ، زیر رگبار تند آتش بس

آن همه زهر شوکران خوردم که دگرپاره پاره شد جگرم
مست و ولگرد شهر سوخته ام ، بی هوا فکر یاوه زد به سرم

کوله بارم شد از هوس لبریز، نعش عاشق به دوش می بردم 
بختک بغض روی اندامم ، از جهان عقل و هوش می بردم

یک سپیدار خسته از تردید ، با تبر بیخ انزوایم بود
مرگ هم داشت شکل من می شد ، بی گمان روز انتهایم بود

می شود با تو بود؟ اما نه !سخت درگیر ماجرا هستی 
می توانی دوباره برگردی؟ تو در این ماجرا کجا هستی ؟

پیله کردم به قلب حساسم ، خسته شد از درون ترک می خورد
توی سینه مدام پر پر زد ، داشت بیچاره دل محک می خورد 

                                                                                                                       (نیلوفر)