هی روزگار
پشت در او بود با ان چشمهای بیقرار
امد ان گوشه نشست وبسته شد راه فرار
رشته های صحبت اطرافیانش پاره شد
شد اتاق وخانه در پیش نگاهش تار  تار
ریخت اوار غمش روی اتاق شش دری
تا زند برگونه هامان اشک پنهانی شیار
ناگهان بادی وزید ودر به هم خورد و تتق
روی شاخه گفت پرغصه کلاغی قار قار
در سماور اب میزد برسرخود قل و قل
تا در اید ازنهادش اه همراه بخار
هیچ کس چیزی نمی گفت وهوا دم کرده بود
مورچه روی ترنج سرخ قالی گرم  کار
قوری گل قرمزی ازاب جوش و چای پُر
دم کنی رویش نشسته زرد پرنقش ونگار
سینی گرد برنجی بود و یک قندان پر
دور ان هم استکانهای بلور دسته دار
ناگهان وا می رود چون قند در چائی داغ
میشود چشمان مات وخسته اش اخر شکار
داغی چیز غریبی از کف پا تا سرش
حال او را کرده  مثل مجرم بالای  دار
سربه زیر وخسته چای داغ خود را سرکشید
بعد با اهی کشیده گفت که:     هی       روزگار.