هر هفت سين سفره ي ما سيل شد دريغ!

بسيار بار آب گذر كرد از سرش
شيراز ماند و چشمه ي الله اكبرش

شيراز ماند و حافظ و سعديه و ارم
شيراز ماند و شاه چراغ منورش

سعدي! سلام بر تو و انديشه هاي تو
قربان كشوري  كه تو باشي سخنورش

سيلي رسيد و دشت گلستان فرو نشست
دريا شد، ايستاد ببين در برابرش

هر هفت سين سفره ي ما سيل شد دريغ
هر ميوه زهر بود كه كرديم نوبرش

كارون خروش كرد و دز و كرخه پر كشيد
پلدختري شكست و جدا شد ز مادرش

دزفول و شوش و خاك حميديه غرق آب
گويي دوباره يورش بعث است و لشكرش 

هر كس نبست دور دلش سد آهنين
سيلاب شد سكندر و زد تيغ بر سرش

بي توشه هر كسي كه به ره زد، ز راه ماند
سيل ايستاد ناگاه اندر برابرش

هر كس كه خانه كرد به پا در مسير سيل
جز سختي و دريغ نگردد ميسرش

سيل آمده ست، اين همه اسباب را بهل
جان را بگير بر كف و دل را برون برش

بيچاره آن كه كودك و زن را رها كند
بهر نجات استر و گوساله و خرش

بيچاره تر كسي كه نفهميد و خواب ماند
سيل آمد و شبانه فرا رفت از سرش

سي سال سيل آمد و سي سال زلزله
بيچاره آن كه درد و بلا نيست باورش

سيلاب امتحان بلا بود، دوستان!
آب است و رحمت است به سيلاب و جوهرش

سيلاب مثل نفس حرامي ست، سركش است
ما را نصيبه زهر شد آوخ ز شكرش

سيلاب مثل ماري ست پر زهر و پر خطر
زهرش گرفت بايد و بشكست چنبرش 

هر كس كه چشم بست بر اين، عمر او حرام
هر كس كه فكر خويش كند خاک بر سرش

چونان سپند سوخته مانديم و سوختيم
در آتش گداخته و سرخ مجمرش

دزدي ز حد گذشته و هر كس كه ديده ام
يا دزد بوده است خودش يا برادرش

شاعر! به زخم هاي وطن، زخم نو مزن!
شعري بخوان چنان كه نسازي مکدرش

با سرد و گرم و خشكي و اندوه ساختيم 
مثل گون كه ساخت به رزق مقدرش

چيزي به جا نمانده، ز دنيا مبند دل
بر قصر قیصریه و بر قصر قیصرش

بر حلم و علم، اي وطن من سلام كن!
ايران من چو كشتي و صبر است لنگرش

ايران من چو كاوه ي آهنگر است با 
نخل و بلوط و كاج و كنار و صنوبرش

ايران من! تو كشتي نوحي كه مانده اي
در اين همه بلايا سخت است باورش

فيروزه ي نجابت و ياقوت اعتقاد!
دنياست حلقه اي و تويي گوهر و درش

دنياست مجمري و تويي شعله ي اميد
با عود و كندري كه تو كردي معطرش

بادا هماره قسمت اين كشتگان بهشت
بادا هميشه روزي شان حوض كوثرش

ياد آيدم ز لاله رخان شهيد عشق
هر صبح وقت ديدن گل هاي پرپرش

ياد آيدم از آن همه سر روي نيزه ها
وقت شفق كه خون چكد از كاسه ي سرش

نام حسين(ع) و نام علي(ع) آورم به لب
فردا چو سر برآورم از خاک محشرش

دستور آب هاي جهان دست فاطمه ست
فرمان خاك با اسدالله حيدرش

مانند شير در نفسي رام مي شود 
بر سيل اگر اشاره كند خواجه قنبرش

در گرمگاه حادثه دل را رها مكن
بسپار دل به زاده ي موسي ابن جعفرش