به مرکبی که نشستی بپا نیفتی هان
به سرنگونی فواره کن نظر پس آن

فلک به وفق مرادت به خدمتی بر پا
چو اولیای الهی میان بشر جانان

به گلشنی نظری افکنی ببینی گل
به کف گرفته ایاغی به رقص پا کوبان

که صد هزار قناری و بلبلان سرمست
به صد حیل به تملق چه وصف آن ای جان

برون ز مکتب درسی به دور از بحثش
چه عیش و نوش جوانی گذر از این دوران

کسی که حکم دهد کارهای شر حرام
ولی صد حیف خودش مرتکب حرامی دان

جدا ز خلق به خلوت چو مرغ عنقایی
به کشف علم رسی گفتمان که با طیران

حکایتی ز زری زیوری میان بشر
میان مدّعیان گفتمان بشر بی جان

دگر حیا و حریمی نمانده در دوران
بشر به ناله شکم پر کند حیا ویران

زمان فخر فروشی حصول با نقدی
بیا ولی که ببینی که دور در نقصان

به کنج خلوت خود انس گیر در کتمان
ز پشت توده ابری نظر به دوره زمان

ولی مطلق دوران تو حکم ده والی
به آشکار قیامی کند که او میزان

ولی اله بایبوردی