شهرم اما شهر ويرانتر زمين و آسمانش

مانده با او خاك و خاكستر به جاي خان و مانش

ديگراين من پادشاهي خيره با آفاق تاري

وآن شبيخون ديده ناگه پايتخت باستانش

  "باغ بي برگي ست با ساز و سرودش باد و باران-

كاينچنين پوشيده با شولاي عرياني خزانش

- " آتشي را ماند اما روبه خاموشي كه ديگر

با بيابان مانده خردك شعله اي از كاروانش

در گريز از خويش هر شب چهره ميپوشد به دستار"-

چون جذامي مردم از آيينه نام و نشانش

 نانخورش : خون دل  و آب :اشك سرد  و سفره :چركين"-

خانه: مرگ اندود  و  گور: آغوش باز ميزبانش

#

گرچه ناهمگون ولي هريك غمي را نعره ميزد

كوه: در دل ابر: با چشمان و دريا: با دهانش

‌سرزميني چون مرا با رنج تبعيد و تباهي

تا كجا مي آزماييد اي خدايان همچنانش؟

#

با سرانجام خوشت خامم نكن اي مرگ! وقتي

زندگي را ديده ام با طعم تلخ داستانش...