فدای آن دو چشمانی
که می کارد گناهِ شسته یِ ما را
به رویِ سنگِ خارائی !

فدایِ آن دلِ سنگینِ مردی که
برایِ همنشینی با هزارآواره یِ مستان
به جنبش هایِ آزادی
نگاهی سخت می بخشد !
و با نامِ قدم هائی
که در پیوسته هایِ زندگانی
چون دلآرام اند و خوشنام اند
بلایِ خفتنِ خود را نمی خواهند ،
و در عصرِ خروجِ چشم ها
ویرانه یِ بی سایبان ها را نمی بینند !
آری ،
من اکنون
در میانِ چشم هائی خیس  
و سیمایِ سراسر مهرِ آبادی
و دراوجِ تمامِ موج هایِ باد و بارانی
به اُمّید سواران    
همچنان آواز می خوانم !



م جعفری