فراموشی بگیرد ، کاش ، خیلِ مشکلاتش را 
که شاید حس کند  در سینه اش ، شولای آتش را
سبک گردانده با اشک استخوانش را و پیمود است   
پیاده طول راه  باقیات و صالحاتش را
 
به پابوسی ِ باران رفته تا آباد گرداند
بیابانِ دِلِ درمعرض  دست مماتش را
 
هدایت بخش جانهای گرفتاراست ، این درگاه 
اگر انداخته برآب ، کشتی ِ نجانش را 
#
 
کدامین عطر ِگندمزار پیچیده است در این راه  
که خاک پای زوار تو پس داده  زکاتش را 
 
پرنده بال می بندد به آرامیِ بی تکرار

• بخواند گوشه ای در صحن ِ شش گوشه صلاتش را 

 
قنوت دستهایت را پرنده دوست می دارد
بنوشد جرعه های روشنِ  آب حیاتش را 
 
سید مهدی نژادهاشمی