دوست عزیز و گرامی جناب رضاپور
درود بر شما
اولا بکار بردن اصطلاح ادغام در این مورد غلط مصطلحی است که برخی بزرگواران نا آگاه  مرتکب می شوند . آنچه در باره ی حرف همزه و الف اتفاق می افتد اتصال است نه ادغام. ما دو نوع همزه داریم همزه ی قطع و همزه ی وصل . همزه ی وصل را می شود با اتصال به کلمه ی ماقبل حذف  کرد و تلفظ نکرد . اما این کار در مورد همزه ی قطع جایز و بلکه شدنی نیست . یعنی  بلائی که بعضی دوستان از قبیل شما  بر سر«حرف عین» می آورند بر سر همزه ی کلماتی از قبیل«ایادی»، «أیدی» و «آبا الفضل» و «ألَست» نمی شود آورد!!! چون همزه در این کلمات همزه ی قطع است نه همزه ی وصل.
ثانیا . وقتی که بنا باشد بنا بر استدلال شما چون در تلفظ فارسی عین و همزه یکسان تلفظ می شوند همان کاری را با عین کرد که با همزه می کنیم چرا روا نباشد که این امر را به همه ی حروف قریب المخرج مثل (( ز )) و (( ض)) و (( ذ)) و (( ت)) و (( ط)) و ((س)) و ((ث ))  و (( ص)) تعمیم داد و وقتی که روا باشد در تلفظ این کار را بکنیم چرا روا نباشد که در املا این کار را بکنیم ؟
ثالثا دوست بزرگوار من اگر شاعری اینچنین بسراید:
بر سر گرفته کاجی اگر تاج از آب ها
از ما گرفته اند بسی باج عذاب ها
در مصرع دوم به ضرورت وزن باید (( باج عذاب ها )) را (( باجذابها )) که مساوی است با (( باجزاب ها)) بخوانیم چون طبق استدلال شما همزه و الف و عین یکجور تلفظ می شوند و مخاطب بخاطر این که منظور ما را متوجه شود حتما باید از روی نوشته بخواند در نتیجه به املا نیاز است .
رابعا دوست عزیز آیا بزرگانی چون مولانا و حافظ و خواجو و مسعود سعد سلمان و سنایی و بیدل دهلوی و صائب تبریزی توجه نداشته اند که حرف عین و همزه قریب المخرجند ؟ و آیا به عقل آنها نرسیده است که چون قریب المخرجند پس می شود که با عین هم همانگونه برخورد شود که با همزه و الف برخورد می شود؟ شما اگر یک مورد و فقط یک مورد در آثار این بزرگان و حتی متاخرین همچون بهار و پروین اعتصامی و شهریار نشان بدهید که با حرف عین چنین معامله ای کرده باشند جایزه دارید !!!
این کمترین در دفتر کاربری ام در همین سایت غزل ذوالردیفینی !!!! دارم با عنوان (( با ما نکرده اند مدارا عذاب ها)) ذیل آن سروده بحث مستوفایی در این باره کرده ام که می توانید مراجعه کنید . به این آدرس:
http://www.irafta.com/showtext.aspx?id=3472

دوثط اَذیظ و گرامی جناب مهمّد اَلی رذاپور
هتما اجاضح می دحید کح با منتغ خودطان با هَذرطِطان بَهس شود. شما که غاعل به هَدّ وَصَتی در بارح ی ثُنَّط پضیری و صُنّط گریضی در عَدبیاط حثطید و بح گمانطان در طلفّز فارثی بر خلاف اَرَبی طفاوطی میان عَلِف و اَین نیصط بد نیثط این گمانطان را بح طمامی هُروفِ غریب المخرج در ضبان فارصی طَامیم دحید و عَض عِین بح بَاد (( عَرعَر)) را (( اَراَر)) و ((ارّه)) را ((عرّه)) و (( آب)) را ((عاب)) و (( علی)) را (( اَلی)) و (( احمد)) را (( عَهمد)) و ((طوطی)) را ((توتی)) و ((عناب)) را ((اناب)) بنویسید. و غِث عِلا حازا. ببینید چی از کار در می عاید دوثطِ اَظیذ؟ !!!

بسم الله النّور
شعر «حضرت حسین!سلام» اثر آقای رضاپور که خود را مبدع قالبهایی از شعر سنتی می داند، خوب و قابل قبول است.
فقط در یک مصراع وزن به اندک رعایت نشده است:
و دیشب عاشق مجنون مقیم میکده شد....
اهل فن به روشنی می دانند که حرف ع از کلمه ی عاشق در مصراع مذکور ملفوظ نیست ، در حالی که باید باشد و همین وزن شعر را اندکی مختل کرده است.یعنی:
و دیشب عاشق مجنون...و دیشب آشق مجنون تلفظ می گردد.
اگر شاعر می گفت (و بگوید):
شبانه عاشق مجنون...
لغزش وزنی برطرف می گردد.
والسّلام