چو   آید   به   یادم   که   شاهنشهِ  کربلا               جدا   شد   ز   آبِ  گوارا  به  دشتِ    بلا
چو آید  به  گوشم  ندای  عطش  العطش             که  هر  دم   بر  آمد  ز اهل   نبی؛   مصطفا
چو بینم که هر  پاره ابری  دهد آب  نوش            به  هر   ذره ای  کو  بباشد  به  ملکِ   خدا
بگریم   ز سوز و شوم  غرقِ  اندوه  و  زار             چه نوشم  ز آبی  کز  اهلِ  ولا  شد   جدا
یقین دُرِ اشکی که غلتان به هر دامن است             شود  کیمیا  و دهد  چشم  و  دل  را   جلا
بر  آن   ظالمان   و   بر  آن  ناکسانِ   دنی              که   گلها   ز   باغِ   نبی   را در آن   نینوا
شکستند  و   پروا   و  شرمی  نبد  بهرشان               سزد لعن و نفرین فغان زین ستم زین جفا
جهان  تا  بود  بر  مسیر  و  بود   برقرا ر                  بسوزد  ز  سوگِ  حسین   و   ندارد   صفا
غلامرضا انعامی