اینو تقدیم میکنم به عشق.....به عشق درون وجودم.....به عشقی از جنس کافکا که از گریه های شبونم شروع میشه و به شلاق های گرما رو کمری خسته ختم میشه...به عشقی که لیلیش صادق بود و ساقی اش پوچ گرایی.....و من دستش را گرفتم....گرمای دستش را حس کردم.....دستت را بهش بده تا طعم سرمای کلماتو زیر زبونت حس کنی....

ایستگاه آخر زندگیست.....

 فریاد سهمناکه کلمات گوش جمله هارا کر میکند.....

صدایی به گوش میرسد.........

دخترک در کنج تنهاییش زندگی را- بودن را .....میگرید....

قافله ی هوس ها به او هجوم می آورد......

 دست هایی  در التهاب گوش های چرک آلود فریاد میزند...اظطراب کلامش را....

آ*ت پاسخ تمام جیغ های اوست.....

برهانی از رنگ دل یا نه؟

آوازی از جنس آه.........

فرقی نمیکند دخترک تنها بود..............

ایستگاه آخر زندگیست...

راننده فریاد میزند:کوچه ی دنیا

داد میزنم:بن بست است دور بزن....

صدای دانه های تسبیح مادرم در حوض امید نقاشی...

تابش بی امان خورشید دلم.......

همه پر از آوار است.....

کسی نتوانست صدای پای آب را بشنود.....

اما من صدای قدم های مرگ را از عمقه وجودم شنیدم....

از لی لی های دخترک روی احساسش.....

از غم های سرد کلمات پشت افکارش...

ایستگاه اخر زندگیست........نمیخواهم پیاد میشوم......