دود است و آه و ناله از ، قعر زمین تا آسمان
حزن است و فریاد گران از قدسیان بر انس و جان
می‌جوشد از دشت جنون ، عشق و ارادت لاله‌گون
تا پرکشد زین فرش دون تا ماورا در کهکشان
هفتاد مرد آهنین ، پولادتن سیمین جبین
هفت آسمان در آستین ، شمس و قمر اندر میان
تیغ است و تیر آتشین ، بارد چو باران بر زمین
بغض است و داد و قهر و کین ، خورشید می‌گردد نهان
آب از دل نهر حزین ، فریاد می‌دارد چنین
صد غصّه باید بیش از این ، بر این سیه اندیشه‌گان
ای سرزمین دل زنده کن ، بر میهمان اندیشه کن
ای خاک دامن چاک کن ، تا من رسَم بر تشنگان
جبریل می‌پوشد زره ، میکال ابرو کُن‌گره
فریاد دارد حنجره ، هم بر زمین هم بر زمان
یکباره طوفان تاخته ، شمشیر خود افراخته
جهل و ستم انداخته ، شولای نحسش بر جهان
ای وای از این باد غمین ، ابلیس با او در کمین
برداشت سر از نخل دین ، داغش به دوران جاوِدان
از ذکر تشت و خون و می ، گستاخی و دندان و نی
اردیبهشت و مهر و دی ، چشمان هستی خونفشان
قنداقه و تیر و گلو ، مُهریست بر تأیید او
باشد ز طفل رزمجو ، مُلک و ملائِک نوحه خوان
شوریست بر دل چون نمک ، مهریست سوزان در فلک
یا لَیْتَنا کُنّٰا مَعَکْ ، «ایمان» بگو از صدق جان
صلی الله علیک یا اباعبدالله
ایمان محرم الحرام ۱۴۳۷