صد مویه از دل برایت صدمثنوی گریه دارم
دریای مواج عشقی ،دل را به تو می سپارم
مثل درختی پر از زخم دارم هوای بریدن
خم کرده قد در غم تو این است حال نزارم
تو آیه آیه بزرگی باران تو را می پرستد
بگذار در دشت مجنون تنها جنون را بکارم
سیما شبیه پیمبر،رزم تو چون رزم حیدر
فرزند خون خدایی شور توداردشعارم
ازاین غروب نفس گیر دارم دلی تنگِ باران
با ابرچشمانم امشب بغض تورا هی ببارم
جنگیدی وسرسپردی اینک براه خدایت
چون لاله ای پرپر اما گلزخم ها می شمارم
تابنده برتارک دین نام تو حک شد به دلها
با صد قلم درنگاهت تاریخ را می نگارم
سرمشق هرچه دلیری، باید که دستم بگیری
تا با تاسی به خویت بالا بگیرد عیارم
جانت عطشناک عشق و روحت بر افلاک عشق است
برمن بتاب ای همه نور، آیینگی کن نثارم
درمن شرر را بشوران تا شعله ور چون تنوران
تا خاک گردم بپایت آنگاه گیرد قرارم