همچو پائیز نفس کم دارم  !
یا که اینگونه بگویم آزاد
زردیِ چهره ی من فریاد است
و عطش حاصلِ این فصلِ خزان گردیده ست !
 
دلِ من
کوچه باغی است بزرگ
و نمایانگرِ فصلی سخت است
فصل پائیز که ما را بخت است !
 
کودکی پائیزی
جار می زد
آهااااای مردم 
آهااااای مردم  !
از شما می پرسم :
چه کسی بوته ی سبزی دیده ست ؟
چه نهالی شاد است ؟
چه پیامی به لبِ مستِ نگاهی ، زیباست ؟
چه کسی لنگرِ ما را دیده ست ؟
چه کسی فرصتِ اندیشه ی مهرِ دلِ ما را بلد است ؟
چه کسی قابِ سخن را به نمادی داده ست ؟
چه کسی رازِ دعا را خوانده ست ؟
چه کسی ریشه ی ما را آسان
به فلان بن فلان بخشیده ست ؟
 
و دلیلم بسیار !
 
من بشارت دادم
 به شما
و به هر رهگذری
تا شوم همچو گُلِ احساسی
که به تدبیر ، بیان خواهم شد ،
و پر از فصل خزان می گردد
آنکه ما را نشناسد به دو تا بوسه ی پاک
در گذرگاهِ مرامی چو مرامِ افلاک !



م جعفری