گفتی دلا ز خود بِرَمم جان کنم فدا
با دوست پر زنم برسم قرب ماسوا

از بیمِ مرگ نیست بترسم که مرگ نیز
خوابی است همچو کهف برون سازم این ثرا

بانگِ جَرس مُدام رساند به گوش خلق
از خود بدر شوید و بیایید سرسرا

هر چند مشکل است رهیدن ز دستِ خاک
با جرعه ای ،  پَرش کنم و دور از هوا

شوقی که در لقایِ محبت کنم نثار
اندیشه ای ، بود که ببوسم غبار پا

هر چند در تب و غلیان سر کنم ولی
در شعرِ بیمِ مرگ ، قلم می زنم شها

والی که از حضورِ تو اندیشه می کند
راهی رود امین که در این ره شود بقا

ولی اله بایبوردی