سلام. گردبادي از واژه‌ها در سرم چرخ مي‌خورد. باران كلمات كه باريدن بگيرد آرام مي‌شوم.

چند وقت است كه متوجه شده ام هر كس كه تو را ديده و يا وصفي از تو را شنيده، برايش عجيب و خيره كننده هستي، حتي براي شاپركي كه در لا به لاي گيسوان درختان پارك به دنبال ردي از مهرباني ات مي‌گردد.

نه! حسادت نمي‌كنم. نمي‌داني چه لذتي دارد وقتي نام تو را از زبان موج‌هايي مي‌شنوم كه سر به صخره‌هاي دلتنگي مي‌كوبند، يا گنجشكي را مي‌بينم كه هر غروب تا صداي تو نشنود به نماز نمي‌ايستد.

باور كن دوست داشتن تو و انتظار بهار آمدنت به تمام رنج‌هاي عالم مي‌ارزد و زيبايي صبر واجبي كه بر‌اين انتظار نصيبم شده است انتهايي ندارد.

نگران احوال من نباش. آسمان ابري دل من با تصور لبخند رضايت تو آفتابي مي‌شود. همين!