بگوتانگویم 
رفته ای از دیده و  در بند رویت مانده  دل
 دل دل است و فرق دارد با تن و با اب و گل
اب و گل در جا زدن را می ستاید تا که  دل
میشود سیل خروشان می زند بر اب  و گل
دل دلِ دل با  تکاپوی   غریب  اب  و گل
میکند جنگی به پا  هردم میان صحن دل
جنگ جنگی مثل جنگ رعد و برق وباد وابر
مثل گردابی که طوفان را کند ازخود خجل
اب و گل بی های و هو میبازد  و  وا میرود
میکشد قد باز هم در صحنه ی پیکار  دل
عشق ازخود بیخود و با ذکریا هو در سماع
عقل قندیل زمستان بر لبش آهش  کسل
دیده می گوید  غباری تازه دیده  در افق
آرزو آمین به لب گُر میکشد  در جِل و جِل
شد تن و جان در هوایت بی زمان و بی مکان
تن گرفتار است و جان رنجور ومحبوس و دو دل.