گذشت از پل بی بازگشتِ دورِ غروب
سپرد دست خودش را به دستِ کور غروب
 
هوای شرجی رفتن، نوای گیجیِ محض
کشید طعمۀ خود را درونِ تور غروب
 
نسوخت سینۀ جاده در التهاب زمین
به جانِ سوخته در داخل تنور غروب
 
اگرچه مؤمنِ چشمان آسمان بودیم
نداشت آیۀ ماندن ولی زَبور غروب
 
هزار مرتبه رفتیم پای خواستنش
برای شانۀ گیسوی پرغرور غروب 
 
و در خیالِ طلوعِ ستارۀ صبحش
شبانه ها گله کردیم در حضور غروب
 
سلام ای نفَسی که بُریده ای از روز
سلام ای که شدی زنده توی گور غروب
 
هنوز خاک دل و شعر بوی بارانش
هنوز یاد تو در دشت بی عبور غروب
 

حسین وفا