اينجــــا نســــــيم ، باز نـوازشــــگر است و من

در دشـــتِ بـــــاز بر لــــب جــــــوئي نشسته ام

آبــــي زلال مــــي رود از جـــــوي و من در آن

چشـــــم از خـــيال روي تــــو هـــرگز نبسته ام

نزديـــــك مـــن كبـــــوتر ســــــبزي كه شستشو

تـــــن را به آب داده چــــــه راحــت لميده است

در آفتـــــاب بــــــــال بگســـــترده بــــــر زمـين

در لاك خويش همچـومــــن آســان خزيده است

آن دورتر درخــــــت چنــاري اســت بــــس بلند

كـــــز شاخـسار سبـــــز وي احساس مي شــود

ســـــر شــار از اميـــــد و نشــــــاط است گوئيا

تنهـــــا بهـــــار اوّل از او پــــاس مـــــي شــود

در دشـــــت پــــــر طـــــراوت ايـــــّام نوبهــــار

تنــها منـــــم كه ســـــر بــــه گريبــــان نهاده ام

داغي به دل ز هـــجر رخـت بي شكيــب و صبر

جان را بـــه { عزم وصل } به دامــان نهاده ام

نيكـــــوتر از بهــــار و لــــــب جويـبار نيــــست

هر گز بهشـــــت خـُــلد چو دلـدار در بـــر است

آري ولي دريـــــغ در ايــــن دشــــــت پر نشـاط

كوهــي زغـــــم به روي مـــن ايـنك برابر است

آوخ كه نيســـــت در بــر مـــن يار و من حزين

سر از غمـــــش به زانـــــوي ماتـــم نهـــاده ام

دل بي شكيـــــب و ريش و منم غرقــه در خيال

 بر زخـــــم دل نگر به چـــــــه مرهـــم نهاده ام

من آنــچنـــــان فرو شـــــده ام در خیال خویش

 كز صــحو مـن نشسته به دوشم قناري اي !!!

هرگز نديده اســـــت چـو مــن بي خبر زخويش

من هم چو او نديده ام از خويش عاري اي !!!