یکی از افاضل این غزل را برایم فرستاد:
« نوروز بمانید که ایّام شمایید!
آغاز شمایید و سرانجام شمایید!
آن صبح نخستین بهاری که ز شادی
می آورد از چلچله پیغام، شمایید!
آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار
آن گنبد گردننده ی آرام شمایید!
خورشید گر از بام فلک عشق فشاند،
خورشید شما، عشق شما، بام شمایید!
نوروز کهنسال کجا غیر شما بود؟
اسطوره ی جمشید و جم و جام شمایید!
عشق از نفس گرم شما تازه کند جان
افسانه ی بهرام و گل اندام شمایید!
هم آینه ی مهر و هم آتشکده ی عشق،
هم صاعقه ی خشم ِ بهنگام شمایید!
امروز اگر می چمد ابلیس، غمی نیست
در فنّ کمین حوصله ی دام شمایید!
گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است،
در کوچه ی خاموش زمان، گام شمایید
ایّام ز دیدار شمایند مبارک
نوروز بمانید که ایّام شمایید!
(پیرایه یغمایی)
سال نو مبارک باد"❤🌷🌷🌷🌷🌷❤»
این غزل را که خواندم، بالبداهه این ابیات با الهام از آن، در صحیفه ذهنم جای گرفت:
به به، چه به جا سفت غزل حضرت یغما
نازم به چنین شاعر وارسته ی والا
ایام شمائید و شمائید مبارک
وآن مهر جهانتاب شمائیدبه هرجا
خورشید شمائید بورزید اگر عشق
بی عشق اگر هست کسی، زنده مبادا
نو روز شوید ای همه خورشید و همه مهر
وز مهر بتابید به گلزار و به صحرا
گر شوخ بمانید و نگردید نو هر روز
گردید چو آب عفن اندر دل جو ها
آن گاه نه مهرید و نه ایام و نه عشقید
از چشم خرد نیز چو ویروس کوروونا
نوروز مبارک، و بعثت رسول مکرم تهنیت باد! 🎄🎄🎄🎍🎍🎍