نگو پی ات ندویدم که پا نداد و نشد...
 
 
تمامِ شهرِ دلم  زیرِ گامهای تو بود
که چشمهای تو آغازِ ماجرای تو بود
 
تو رازهای مرا کوچه کوچه می دیدی
وکنجکاوی تو، راز چشمهای تو بود..
□   □
میان قابِ تنم، پشتِ این نقابِ غریب
چه بود ؟ عکسِ عقابی که در هوای تو بود!
 
به فکرِ صیدِ تو بودن چه جراتی می خواست
برای من که دلم، طعمه ای برای تو بود
 
کسی شبیه من آسان از آه  قصه نگفت
در آن زمان که دلم سخت مبتلای تو بود
□   □
 
همیشه چشمِ دلم محوِ دیدنت می شد
همیشه گوشِ دلم در پیِ صدای تو بود
 
خوشا به آینه ها چونکه با تو شکلِ تو اند
خوشا به پیرهنت، جامه ای که جای تو بود،
 
هنوز در دلم از حسرتت نشانی هست
که عشق -این غم شیرین- فقط سزای تو بود
□   □
 
نگو پی ات ندویدم که پا نداد و نشد
که خطِّ فاصله دنبال ردِ پای تو بود
 
تو ابتدای غزلهای وصل من بودی
اگرچه مُهر جدایی درانتهای تو بود...
پوریا شیرانی