دیشب میان باغ،

نزدیک گُلبنی و به پهلوی آبشار

آنجا که شامگاه:

فراش کاینات...

فرش حریر گُستَرد از نور ماهتاب.

نازکتر از روان،

رنگینتر از خیال من و تابلوی عشق.

دامان آسمان

صد بار شسته تر ز روان فرشتگان

زان شاعرانه تر

مهتاب چارده شبه در بزم نوریان

زینهم لطیف تر،

تالاب همچو دامن آبی آسمان

واندر کنار آن:

لغزد به سنگهای کف آلوده قطره ها

سیمین و تابناک

آنسانکه در کرانه ی گردون بر ابرها

رقصد ستاره ها.

آنسو ترک به شاخ:

در بزم روحپرور دوشیزگان باغ

خنیاگر چمن ره ی عشاق میزدی

این دلنشین سرود

با ساز آبشار

آنگه که ماه بود و من و باده و نگار

بر صخره ی سپید فراروی سبزه زار

در حین بی خودی

تفسیر آرزو بود و انگیز لطف یار.

بارق شفیعی

کابل

تابستان ۱۳۳۷