زخم شب

می رسد باز هم ، شبی دلگیر

از تب و تاب سایه ها لبریز

ساکت و سرد و خیس از باران

مثل شب های خسته ی پاییز ...

شب سراسر سیاهی ونفرت

با تمسخر ، به روز می خندد

بی خبر از تبسم خورشید

راه را بر سپیده می بندد...

با گلویی شکسته می خوانند

جغدها ، نغمه های دلتنگی

می کند پهن چادرش را شب

لحظه ها ، لحظه های دلتنگی ... 

در شب تیره و غبارآلود 

من به دنبال نور می گردم

در دل کوچه های بن بستش

پی راه عبور می گردم...

در دل ظلمت و سیاهی ها

من به فکر طلوع فردایم

دل به مرداب شب نمی بندم

تا که در جستجوی دریایم ...

زیر گوش  تمام پنجره ها

قصه ی شب همیشه تکراری ست

گوش کن نغمه ی موذن را

می زند بانگ ، وقت بیداری ست...

می رسد صبح وخوب می دانم

از سیاهی نشان نخواهد ماند

روی پیشانیه سپید سحر

زخم  شب جاودان نخواهد ماند.