مثل بوفی شکسته دل چرتی ، از زمین و زمان جدا باشی ...!

روی یک سیم لخت بی منطق ، بار سنگین شانه ها باشی

زخمی حرف و طعنه ی مردم ، مهر بد یمن آخر  ِ هر چیز ...

دل شکسته ترین پرنده ی شهر، توی پس کوچه ها ، رها  باشی

تا به حالا شده که یک دفعه...از غم تازه جان بدر ببری ...

فازع از دنگ و فنگ آدم ها، هق هق ِ گرم و بی صدا باشی

ناگهان چشم های من چرخید،سمت گلدستهای نورانی ..

من به خود آمدم چرا باید...، کل ِ عمرم درانزوا باشم

با دلی مملو از هوای بهار، پرزدم بی بهانه و آرام

آمدم سمت و سوی مشهد نور ...خادم گنبد ِ رضا باشم

http://sabzevar-sher.persianblog.ir/