وقتی رو کول روز و شب سوارم

سر به سر دربدری میذارم

دنیا وغصّه هاش چه کوچیک میشن !

شادیاشم نمور و تاریک میشن

درمیرم از دست غم و شادیاش

تازه میشه دلم تو آزادیاش

تو این میون عاشقی ، آزادیه

آره همین خرابه ؛ آبادیه

جدی دیگه نمیگیرم دنیا رو

به اشک عاشق نمیدم دریا رو

پیرهن دنیا رو بهش پس میدم

به آدم اینبار یه سیب گس میدم

از قفس کهنه ی تن درمیرم

دنبال دل با چشمای تر میرم

رو پشت بوم زندگی می شینم

عاشقیا رو دل سیر می بینم

غصّه ها رو تو جیبای روزگار

دزدکی میذارم و بعد ... الفرار

رو دلا نقش عاشقی میکشم

" منزوی " ه الگوی آموزشم

ترشک دلتنگی میشه  ویارم

وقتی که آبستن شعر  یارم

                              سید حسین موسوی