********** ***    *** حرف ً ر ً ***

سحر بود و من و بحر تفکّــر

دو دستم زیر چانه با تأثــر

نشسته دیدگانم سوی ِمنظــر

نگه بر کائنات و آن تدبــّــر

هوا صاف و نسیم عنبر افشان

تو گوئی گیسوان بگشوده اند حور

چــراغ اخــتران اندر تلألـــو

مه اندر بدر بود و زاید النور

چمن از بلبلان اندر طنین بود

صدای جغد، گاهی آید از دور

به رخسارِ چمن شبنم نشسته

چو زلف نوعروس ِمست و مغرور

مؤذن بانگ برداشت، ا...اکبر

صدای او رسد بالای ِمقصور

شبان، بگشوده ناگه دَرب آغُل

رمه کردند ناگه ترکِ آخور

کنار مرغزار و دشت ِسرسبز

به گوش آید گهی، فریاد ناطور

مرا حیرت زنظم ِکائنات است

ً سعیدا ًبنگر و بـنما تفکّــر

سیّد احمد رضازاده