مردی که غربت است همه سوگواره اش

ریزد تمام عمر زدلها شراره اش

از کوچه ی شب است هر آنچه کشیده است

سبزی صورت وجگر پاره پاره اش

تابوت زخمهای تنش را نهان نمود

دنیا ندید آن بدن پر ستاره اش

قاسم که مرد عرصه ی جنگاوری شده

باشد نمایشی ز جهاد هماره اش

بخشید با کرامت سبزش هر آنچه داشت

<<این است راه عشق نباشد کناره اش>>

با ید که ساخت گنبد او را در آسمان

باید که کرد دست ملک را مناره اش

عمری که در مدینه ی غم خانه کرده است

تنها نسیم بانی بر یادواره اش

شعری سروده ام به هوای بقیع او…

شعری که بود غربت وغم استعاره اش