ای عشق،

ای نوای دل بینوای من!

وی پرتوی تجلی امید های من!

از مکن فرار!

ای نور زندگی!

بی توست گور تیرۀ جان خانۀ دلم

یکبار برفروز!

ویرانۀ مرا و ببین گنجهای من.

ای اختر مراد!

در آسمان هستی من گرمتر بتاب...

وز برق جلوه ات:

یکباره سوز خرمن پندار های من.

در کام جان من می اندیشه سوز ریز!

تا نیک بنگری:

کز عشق زنده نیست کس اینجا سوای من.

گرمم کن و بسوز!

تا از درون سینه نوایی برون کشم

کاین پیکران سرد:

یکباره زندگی بپذیرند و رای من.

ای عشق نازنین!

باری ترا به قدسیتت میدهم قسم

کز من مکن کنار!

بخشا بدرد های من و رنجهای من.

بارق شفیعی

کابل

٢/٢/١۳۴١