هنگامی که در شَکلِ دیروز می نگریم

                   واژه هایی ورم کرده را

   گروه گروه بر دوش غرور- فاتحه - می خوانیم،

که نعشِ -اعتبارشان- را سرخوش

بر دوش می کشند!

   در فاصله ی تخیلِ تو و- انسانیت -(در نگاهِ تو)

کدام شهرت؟

     کدام انسانیت؟

                بر بلندای برجِ غرورِ چندش آورت،

                                                    پا خواهد نهاد!؟

شعور بیدار باشِ سپیده دم

          خلاقانه به رویت(صورت در برابر صورت)

                                     خواهد خندید،

                                    که تورا جز خنده احتیاجی نیست

.

.

حال من خوبست

            اصرار به باور نیست

                   غرور ،بد ، بر جان آدم چنگ زده

آرزو(باران)